Sebastiane (1976)

Sebastiane (1976)

Director: Paul Humfress, Derek Jarman
Scenario: Paul Humfress, Derek Jarman
Genre: Drama, History, Thriller
Country: UK
Year: 1976
Duration: 90 min
Rating:

Actors: Barney James, Neil Kennedy, Leonardo Treviglio, Richard Warwick, Donald Dunham, Daevid Finbar, Ken Hicks, Lindsay Kemp, Steffano Massari, Janusz Romanov, Peter Hinwood, Gerald Incandela, Jordan, Robert Medley, Philip Sayer

Description:

U Sebastijan-u (1976), britanski pisci/režiseri Derek Džarman & Pol Hamfris stvorili su izvanredan autentican istorijski film, i reper u gay kinematografiji, o rimskom vojniku iz cetvrtog veka muceniku, koji je kasnije bio kanoniziran kao Sveti Sebastijan i poštovan kao trajna gay ikona. Film upadljivo balansira izmedju cinéma vérité slikanja svakodnevnog života grupe vojnika, u udaljenom logoru u pustinju kao predstaže Rimskog carstva, i vizionarskog istraživanja ljudskog inata koji prerasta u borbu, kao i suptilno pitanje prirode tog iskustva. To je bio Džarmanov prvi dugometražni film, a ostaje i kao jedini umetnicki film Hamfrisa, koji je tada bio direktor na BBC-u.

Džarman & Hamfris uzimaju izvesnu slobodu u odnosu na Svetog Sebastijana. Na primer, ne postoji zapis o tome da je on bio prognan, niti o ludo zaljubljenom sadistickom kapetanu Severu, a neverovatna je pretpostaka da on nije umro od cuvenih stela kojim je bio pogoden – po naredbi cara Dioklecijana – vec od druge egzekucije kad je pretucen na smrt i bacen u rimski kanal za otpadne vode u 288 N.E. (Film je datiran nekoliko godina ranije). Naravno, striktna istorijska tacnost je nemoguca, pošto su najraniji opisi o njegovom životu napisani vekovima posle tog dogadaja.

Film Sebastijan brilijantan je u više nivoa – kinematografski, psihološki, spiritualno, estetski, cak politicki – ali ono što prvo izaziva utisak je živopisnost antickog sveta koji on opisuje, autenticnošcu koja se srece samo u nekim filmovima. Uprkos kratkom , pocetnom prologu na velicanstvenom dekadentnom dvorcu Dioklecijana (on izbegava da svog “miljenika”, Sebasijana, kapetana dvorske straže, zbog toga što je branio hrišcane optužene za podmetanje požara – prema kanonskim zapisima), i njegove suptilne upotrebe kompozicije cuvenih renesansnih slika Svetog Sebastijana (Mantegna, Reni i drugi), film se doživljava kao proživljeno iskustvo.



Iako je bio sniman s mikroskopskim budžetom (Ł25,000, ili U$ 45,000) na lokaciji u Sardiniji, svi otrcani kostimi i prašnjava scenografija cine se istinski iz svog vremena. Ovo je upadljiv kontrast sa dugom tradicijom velikobudžetskih epova „maceva i sandala“ – koja je zapocela u Nemoj eri, dostigla vrhunac u 1950 sa Ben-Hurom, a nastavila se do danas u Gladijatoru Ridlija Skota-koji, uprkos njegovoj umešnosti, izgleda industrijski i lažan. A, ako se pogleda malo dublje, homoerotska afektiranost vecine od ovih filmova – dobra ilustrovana scenom „kamenica i puževa“ u Kjubrikovom Spartaku, u kojoj Lorens Olivije dolazi svom robu, Toniju Kertisu, zbog „ljubavi prema jelu“ – napravljena je sasvim otkriveno i prirodno u Sebastijanu.

Relevantnije kinematografske inspiracije (kasnije cemo pogledati korene filma u renesansnom slikarstvu) bili su aktualni filmovi onog vremena Pazolinija i Felinija. Sebastijan pocinje snimkom divljacki oslikanog lica igraca Lindzija Kempa – koji se plazi svojim ogromnim jezikom na nas – što je podsecanje na grotesknog „producenta“ u sceni igre na pocetku izvanrednog Felinijevog Satirikona. Ali Džarman i Hamfris, kao Felini, duguju velikom filmskom stvaraocu/autoru Pjer Paolu Pazoliniju, koji je uneo vérité tehniku Italijanskog Neorealizma u oslikavanje antickog sveta u svojim kljucnim filmovima o Isusu, Jevandelje po Svetom Mateju (1964), i njegovim verzijama grcih mitova, Kralj Edip (1967) i Medeja (1969). Sebastijanova šarena družina izgnanih rimskih vojnika izgleda kao da je istrgnuta iz grupe Argonauta u Medeji, kojoj je udahnuo život Pazolinijev suptilan pristup nalik dokumentarom.


Može se pomisliti da je Sebastijanova ekipa birana po mišicavosti tela. Ali svaki od tih glumaca, cak i oni u sporednim ulogama, potpuno odgovaraju svojim likovima i oživljavaju ih. Leonardo Trevidio (pogledajte film Džili Tajmor iz 1999 Titus) daje duboko uzdržano, brilijantno nijansiranu igru u glavnoj ulozi. Nejl Kenedi kao Maks (godinu dana kasnije igrao je još jedan nezaboravan lik s istim imenom u Džarmanovom Jubileju) donosi uvrnutu komicnu energiju u svojoj ulozi cudaka koji pravi probleme. A Barni Džems, koji je imao još samo jednu ulogu policajca u Jubileju, stvara genijalno kompleksni antagonizam u svom Kapetanu Severusu, opsednutog Sebastijanom i razapetog izmedu žudnje, dužnosti, i ljubavi.

Devet izgnanih vojnika govori prost “pseci Latinski” onog vremena s potpunom verodostojnošcu (postoji engleski titl; professor Džek Velš preveo je Džarmanov i Hamfrisov originalni tekst). Više nego trik, ovaj starovremenski “ulicni govor” pomaže da se uhvati tekstura njihovog svakodnevnog života u nekom zabacenom logoru Rimskog carstva. Vidimo neku vrstu slobodnog drugarstva koju ocekujete u uslovima – nemilosrdnog uzajamnog zadirkivanja, nekoliko bolnih šala na tud racun, stalnog osporavanja muškosti (iako znatno drugacije od današnjeg, pošto je to istorisjki bilo društvo gde su gay i biseksualci bili deo prihvacenih normi), razbuktale plahovitosti; što je danas sve manje više zaboravljeno. Ova stalna grubost daje filmu ne samo verodostojnost, vec i energiju i nepretencioznost.

Ovaj poslednji kvalitet je narocito važan, zato što se Džarman i Hamfris bave jednom neustrašivo složenom temom, koja je isto toliko važna i posle sedamsto godina, ukljucujuci znacenje duhovnosti, mesto seksualnosti u životu, i kontradiktornost prirode stvarnosti. Divlji humor filma, i njegov vizualni dizajn koji povremeno oduzima dah, pomaže da se ovo u osnovi ozbiljno delo sacuva od prekomernosti onog što ljudi zovu “težinom” .

Tematsko jezgro, kao što se moglo i ocekivati u filmu o coveku koji postaje svetac, je duhovnost. Ali vizija vere snažna i duboko dirljiva, takode ima i više nivoa, od kojih su neki provokativno dvosmisleni.

Za neke gledaoce, osnovno pitanje je: Da li je Sebastijan istinski Hrišcanin ili je on sinkretist koji kalemi svoju licnu verziju nove religije na mnogo starije korene? Film nudi razlicite moguce odgovore, ne kao smicalice, vec pošto su Džarman i Hamfris shvatili koliko je multi-aspektno religiozno iskustvo, u socijalnom, licnom, i duhovnom kontekstu. Film nam pokazuje kako Sebastijan postaje odpadnik od njegovih prijatelja vojnika, outsajder medu autsajderima, i kako on sebe doživljava bližim svom božanstvu. Dok je Sebastijan podvrgnut mucenju – on razgovara sa ljubaznim po naravi Justinom (Ricard Vorvik, koji je bio Antionio u Džarmanovoj Oluji ), koji je zaljubljen u njega (možda više zbog njegove lepote nego zbog njegove vere). Na klimaksu ove scene, Sebastijan uzvikuje, obracajuci se personifikaciji njegove narasle duhovnosti. “Ja ga volim. On je lep. Lepši je od Adonisa.” Ovaj podtekst – najednom spiritulalan, sadomazohisticki, homoerotski, i srceparajuce nežan – je ocigledan kad Sebastijan, nesvestan Justinovih osecanja, kaže, “On ce me uzeti u narucje i milovace moje telo koje krvari.” Kad Justin zaklanja Sebastijana od sunca, on okrece glavu od njege, Sebastijan smatra da samo Bog može da mu da utehu.


Puna priroda Sebastijanove ekstakticke vere je suptilno iskušenje. U njegovom delirijumu, on je zamenio lik koji se pojavljuje u verskoj prdstavi decaka Leoparda, clanom lokalnog plemena, sa prikazom boga ili samog Boga. Pošto smo mi videli decaka Leoparda pre Sebastijana, odmah pošto je stigao u ovaj udaljeni logor – pretpostavlja se da je on stvaran lik i nije niti izmišljotina Sebastijanove mašte niti bukvalna predstava božanstva. Pa, da li ova samo-obmana umanjuje znacaj Sebastijanove narastajuce vere?

Jedan od najznacajnijih aspekta filma je da li se on može gledati kao spiritualan ili kao sekularan, možda je duboki humanizam zajednicka veza. Sebastijan je spiritualan, osecamo duboki znacaj vere kod Sebastijana, cak više nego u mnogo stilizovanijom verskim filmovima. Ali ovaj film nudi ne samo racionalan, ili sekularan ako želite, razlog za to – Sebastijanov svet je surov (izdan od svog voljenog Dioklecijana) a njegov život je težak (on živi u doslovnoj i metaforickoj pustoši); on takodo pokazuje Sebastijanovu zbunjenost (pogrešno tumacenje decaka Leoparda kao božanstva, da ne spominjemo neko drugo koje može da bude istovremeno, za njega, Grcko-Rimsko i/ili Hrišcansko). Bilo da je ili nije Sebastijanova vera zasnovana na konfuziji, možemo sasvim da razumemo zašto je to esencijalno, i inspirativno, za njega u okolnostima u kojima je živeo.

S druge strane, ako se Sebastijan gleda kao istinski spiritualni film – a neki ga ljudi smatraju takvim – tada postoji i nekoliko drugih slika koje opisuju, u tako duboko stvarnim i filmskim pojmovima, spori ali neizbežan proces osobe koja prihvata veru potpuno, do stepena da ce zrtvovati svoj život za svoje principe. Kad Sebastijan, bivši carski zapovednik, odbija da ucestvuje u borbi zato što se, kao što on to kaže iskreno, “Hrišcani ne bore” , znamo da je on utro put sopstvenom uništenju, koje film opisuje neumoljivo korak po korak.

Osim po dubokom duhovnom istraživanju, Sebastijan se može vrednovati estetski. To je ekstremno dobro uraden film – dramaturški, vizualno, i muzicki – uprkos budžetu od oko $250,000 (u to vreme tipican holivudski film košta je deset puta više od ovog) . Scenario je vešto struktuiran, tako da svaka scena ima pravu dužinu da opiše likove i okrije neophodne informacije. Ovaj film zna kako da uravnoteži svoje suprotnosti, i dramaturški (od vojnicke nepristojnosti do duhovnog budenja) i vizualno, otkrivajuci lepotu u misterioznim dubinama vode (samo nekoliko filmova ima takvo bogatstvo zavodljivih slika u vodi) i dostojanstvo fatalne pustinje, da ne spominjemo upadljivo lepe, ali nikada “lepe kao manekeni”, glumce. Kao što cemo to videti kasnije, autori filma su veoma uspešni u integrisanju motiva iz renesansne umetnosti (vekovima je Sveti Sebastijan bio jedan od dva ili tri najpopularnija subjekta) u ukupan realizam vizualnog dizajna.


Kamera Petera Midltona (koji je snimao i sledeca dva Džarmanova filma) je izvanredna, posebno ako se ima u vidu da su ove snažne slike originalno bile snimane na 16mm (a kasnije je izvršeno prebacivanje na 35mm za bioskopsko prikazivanje). Montaža Pola Hamfrisa je cvrsta. Minimalisticka partititura Bejana Eonoa (njegov prvi rad na filmu) daje kako nezaboravnu atmosferu tako i, zbog svog elektronskog modernizma, potrebnu distancu od realizma antickog sveta.

Postoji takode i ogromna lepota Džarmanovog engleskog titla. Sjajan kontrast u odnosu na vojnicki slang su Sebastijanove misticne himne pohvale njegovom božanstvu i njegovom svetu. Posebno je potresno njegovo pevanje, na primer božjeg stvaralaštva, “To je lepota koja sve boje cini razlicitim… nebo i zemlja spojeni su u zlatu.” Sebastijan postiže sineatsku poetiku, spajajuci reci, sliku, i zvuk, što daje ne samo još jednu bogatu teksturu u višeslojni film, vec i vecu dubinu Sebastijanovom liku koji se razvija.

Kad posmatramo jezik, hajde da pogledamo ime u naslovu filma. Sebasianus je ime iz antickog Rima, ali lukavo je modenizovano kao Sebastian. Oblik imena u naslovu, Sebastiane, je u latinskom vokativ, koji ukazuje na osobu koja se doziva – a prevodi se kao O Sebastijane. Drugim recima, latinski gramaticki oblik naslova ukazuje da se autori filma, i mi, direktno obracamo liku, a sve to implicira: vidimo coveka kao da je on i njegov svet bio sa nama.

Ali ovaj film nije prosta vežba istorijske razonode. To je delo od mesa i krvi, koje svojim opisom sudara Sebastijanove religiozne vatrenosti i Severusove nekontrolisane želje sece nesrecno zapleten cvor želje i moci. Ceo milenijum ova tema je bila obradivana u umetnosti (kao što je Eshilova trilogija Orestija iz 458 pre nove ere, Šekspirova drama Antonije i Klepoatra iz 1606) i brojnih dela iz popularne kulture, ali jasno heteroseksulano. Ovde je, ova tema istraživana iz dualne perspektive spiritualnosti, i gay života. A ovo nam daje razlog zašto je Sebastijan tako izvanredan film.


Paradoksalno, najveca snaga filma je u tome što što specificnost gay tematskog dela dolazi iz cinjenice da homoerotizam nije samo nesvestan vec i u pozadini. To je još samo jedan aspekt kako ovi ljudi žive, i aspekt koji njihovo veliko drušvo prihvata i odobrava. Oni otkrivaju, kroz svoje postupke, da se muškarac može dopadati ženi isto toliko koliko i drugom muškarcu. To je mesto gde momci mogu da ismevaju jedni druge zbog interesovanja za Vestalske device i popularne žene kurve ( na trenutak vidimo zloglasnu Mamea Moraganu, s kojom momci vole da se šale – i koja lici na Amil Nitrit lik u Džarmanovom sledecem filmu, Jubilej – u prologu u Dioklecijanovoj palate), i , u istoj meri, njihovom interesovanju za istopolni seks. To je jedini film do sada koji predstavlja svet u kojem su kredibilne i potpuno prihvacene istopolne veze; gde seksualna orijentacija nije presudna. Ova vizija mora da je imala izvanredan odjek kod gay gledalaca pre više od cetvrt veka (što objašnjava Sebastijanov veliki uspeh na blagajnama, što je bilo iznenadenje za mnoge), u vreme kad su filmovi i knjige nudili uglavnom samo beznadežno opisivanje bezizlazne, zlosrecne homoseksualne egzistencije (što, na jednom nivou zaplet Sebastijan/Severus reflektuje).

Ali Sebastijan sadrži neke od najiskrenijih nežnih i ljubavnih trenutaka od svih filmova sa gay tematikom do danas, posebno u kadrovima o vezi koja tek zapocinje izmedu maloletnog Adrijana (kojeg ostali momci zadirkuju da je devica) i Antonija. Njihova zajednicka scena u vodi, snimana usporeno, lici na soft-core fantaziju (homo ili hetero) – gde se kamera zadržava na svakom incu njihovih mišicavih tela – ali i emocionalna veza izmedu njih cini se da isto toliko stvarna koliko i fizicka želja (koju nismo videli da je konzumirana). Nešto ranije u ovom filmu ima otvoreno uporediva scena, kada Sebastijan sipa vodu po svom golom telu i pere se. Ono što daje ovoj sceni najvecu važnost je da je da ona objašnjava jedan od najinteresantnijih niova filma. Sasvim je ocigledno da je to tacka gledišta Severusa, represivnog ali strasnog kapetana ovih vojnika. Drugim recima, ove senzualne, lepe filmske slike poticu iz antagonisticke tacke gledišta.

Ali onda je Severus više nego tradicionalni negativac. U poredenju sa pricama ovog tipa on je najbliži « homoseksulanoj žestini », nalik davolskom Klagertu u Melvilovoj poslednjoj noveli iz 1891, Bili Bad, ili oficiru iz Karson Mekkalerove novele 1941, Odsjaji u zlatnom oku. Severus je kompleksniji od njih, i psihološki i svojoj ulozi u narativnoj strukturi. On ima takvu rezonansu zbog dubine Džarmanovog i Hamfrisovog filmskog stvaralaštva, kao i zbog zanosne glume Barnija Džemsa.

Severus izgleda kao da je jednako podeljen izmedu sirove žudnje i iskrene ljubavi prema Sebastijanu. Ali Sebastijan nije obican mucenik u ovom filmu. On je portretisan istovremeno kao mlad covek s lepotom grckog boga ali i sa žestokom pobožnošcu sveca koji se priprema, osim toga kao i neko ko nema ništa protiv bliskog fizickog kontakta sa svojim prijateljem Justinom. A to je ono što objašnjava kako on doprinosi Severusovoj ogromnoj frustraciji, koja na kraju dovodi do visceralnog klimaksa. Pre toga, kao poslednji Severusov pokušaj zavodenja, imamo intiman trenutak s njim. Ova scena, s pijanim Severusom, usamljenom u svom u svojoj tesnoj sobi, ludom od želje za Sebastijanom, snažna je toliko zbog našeg voajerskog interesovanja za njegov “privatan život” . Šta više, Džarman i Hamfris daju fascinantan, suptilan vizualni sjaj radnje i emocija. Snimaju scenu odozgo – možda iz ironicne perspektive, ili recimo, niskoleteceg Boga – što daje klaustofobiju Severovom prostoru, i životu, živopisnije.

Možete da vidite Sverusovu dualnost – što je centar filma punog dualnosti – u sceni silovanja Sebastijana. Sebastijan je taman, s naglašenom djavolskom bradom, dok Severus – s kosom ovencanom zlatnim svetlom – izgleda kao renesansna slika grcog boga, Apolona ili Adonisa, božanstvo za kojim Sebastijan koji još nije pravi Hrišcanin cezne. Složenost i kontradiktornost uloge Severusa postaju još intrigantniji kad shvatite da on uplice nas, gledaoce u svoj voajerizaam i uznemirujuce, iako neosporno lepo, posmatranjem sjajnih mladica (da je to bio “heteroseksualno orijentisan” film, rod objekta požude bi se promenio, ali ne i emocinalni ovoj). Ovaj lik nas primorava da tražimo svoj sopstveni odgovor, koja god da je naša seksualna orijentacija, cak i kad shvatimo da gledamo radikalnu dvosmislenost njegove tacke gledišta.

Film dodaje još jedan nivo pripovedacke složenosti primoravajuci nas da se upitamo, Ko prica ovu pricu? Na kraju kratkog prologa u Dioklecijanovoj palate, lukav i mahnit, Maks se okrece kameri – njegov nos je sakriven ispod crne kese koja sakriva njegovo sifiliticko raspadanje – obraca nam se direktno. Istina, on daje dodatne detalje o radnji – koja nije pokrivena istorijskim tekstom na pocetku – ali više se nikad ne vraca svojoj ulozi pripovedaca. Da li nam Maks odvraca pažnju. Cini se da je tako, pošto se stil, ton, i ritam filma suštinski menjaju kad stignemo u logor u pustinji, samo nekoliko minuta posle pocetka filma. On tada zauzima još direktniji pripovedacki stav (uprkos lirskim trenucima kad Sebastijan otkriva svoju veru) takav kakav možete da ocekujete od izvrnute perspektive Maksa. Osim toga, teško je zaboraviti njegovo kratko pojavljivanje, i to daje boju, mada neznatno, našoj percepciji ostatka filma.

Možda je još suptilniji uticaj na ton ovog filma ima veza s istorijom umetnosti, kao i s gay istorijom. Džarman je bio, naravno i jedno i drugo, poznat slikar i strastan borac za gay prava pre no što je postao filmski stvaralac. Sveti Sebastijan je bio subjekt koji inspiriše da se istraže, dve najuticajnije slike o Subjektu s vicsceralnim okvirom Sebastijana. Istorijski, Sveti Sebastijan sa svojom mišicavim telom (vezan konopcima, izboden strelama – otelotvorenje snažne pohote) i produhovljenim ocima, postao je ne samo najcešce slikani subjekt u renesansnoj umetnosti vec jedna trajna, iako sadomazohisticka, gay ikona.

Njegovo muceništvo oslikali su cuvani renesansni i barokni umetnici – od kojih su neki bili i pederi – kao Bernini, Tinoreto, Boticeli, Bazi ("Il Sodoma"), Mantega (njegova verzija iz 1480 najpoznatija od njegovih mnogobrojnih slika Svetog Sebastijana) Reni, Đodone, Perudino, i El Greko, kao i francuski slikari iz devetnaestog veka Redon i Moro (što se odnosi na njihovu "Dekadentnu" eru interesovanja za dvopolnu mušku lepotu) , izmedu ostalih, ukljucujuci i neke moderne umetnike. U književnosti, evo liste najpoznatijih gay i biseksualnih autora koji su pisali o Svetom Sebastijanu: Pater, Vajld, Kokto, Eliot, Kafka, Tomas Man, i Mišima, koji u svojoj autobigrafskom romanu iz 1949 Ispovest maske, otkriva svoju homoseksulanost preko Renijeve slike Svetog Sebastijana. Sveti Sebastijan se opet pojavio u vreme AIDS-a, možda zbog svoje dvojne uloge kao ikone stradanja muške lepote i kao svetac zaštitnik – vojnika, atleta i strelicara (!), obolelih od kuge.

Džarmanov i Hamrifisov vizionarski film je fascinanatan, i možda najviše estetski emocinalno složen, nastavak duge tradicije dela o Svetom Sebastijanu. Za neke je, njegovo oslikavanje sveta, iako antickog, oslobodenog od homofobije možda takode nasilno.

Oni koji poznaju poslednje Džarmanovo delo, Blue (1993) – koje je napravio slep i skoro mrtav od AIDS-a, u kome je prisutno nepromenljivo polje boje koje prati montaža glasova, zvukova i muzike – mogu da pronadu da prazni plavi ekrani kojima pocinje i završava se Sebastijan, propraceni elegicnom muzikom Brajana Enoa, imaju posebnu dirljivost.

The Full Monty (1997)

The Full Monty (1997)

Director: Peter Cattaneo
Scenario: Simon Beaufoy
Genre: Comedy
Country: UK
Year: 1997
Duration: 91 min
Rating: 7.2/10

Actors: Robert Carlyle, Mark Addy, William Snape, Steve Huison, Tom Wilkinson, Paul Barber, Hugo Speer, Lesley Sharp, Emily Woof, Deirdre Costello, Paul Butterworth, Dave Hill, Bruce Jones, Andrew Livingston, Vinny Dhillon

Description:

Jeste li kad izveli striptease? Iz zabave vjerovatno jeste, ali recimo u nekoj situaciji za novac? Skidanje pred nepoznatim ljudim je uglavnom neugodan cin, valjda zato jer smo naucili da je sramota prikazivati se go. Moralna norma duboko usadena u nama koje se teško rješavamo.
cesto se igram sa tim osjecajem razotkrivenosti i postidenosti. Jednom sam se upoznao sa jednim gay parom u Beogradu. Znate ono preko interneta, pa ajde da se upoznamo. U prvih pola sata razgovora shvatim da su prepuni glume i da se predstavljaju onako kakvi bi željeli da budu, a ne onako kakvi stvarno jesu. U jednom momentu rekoh, ako želite možemo da pricamo potpuno goli i skinem sve sa sebe. Jedan od njih navali na mene, misleci da to znaci otvoren poziv na seks. Pristojno ga udaljih i rekoh da sam predložio da popricamo goli, a ne da se seksamo.
Zbunili su se na momenat, a onda se i oni skinuše. I ja rekoh , ajmo sada da se zaista i upoznamo. To skupljanje noga, pokreti ruka da sakriju ono šro imaju medu noge, blaga nervoza, promijena glasa, ne mogu da vam opišem. Nakon pola sata golog razgovora su se opustili i prikazali onakvim kakvi zaista jesu. Potpuno su im popustili lanci i stege. Nakon svega sam se obukao i zahvalio na picu. Pitali su me da ostanem, da se malo "poigramo" u krevetu, al sam im rekao da oni nisu ono što mene pali u tom smislu i da se sjete šta su o sebi pricali prije nego smo se skinuli. Nasmijali smo se i nakon toga sam otišao.

Izgleda da ta odjeca pomaže da za sebe sacuvamo mnoge stvari koje cuvamo samo za sebe. Zato je nam je i teško da se skinemo. A kako to rade šest beznadežnih ljudi, koji zaista više nemaju šta da izgube ako izvedu show skidanja u obližnjem klubu pogledajte u ovoj komediji. Zabavna je!

VARIETY.COM
By DEREK ELLEY

Bright and sassy, "The Full Monty" is a treat. Backed by inventive marketing, this small but muscular British pic about a bunch of gawky unemployeds launching a striptease act could turn into a winner for Fox Searchlight in the right locations, and looks set for solid business in other territories. Apart from Robert Carlyle (Begbie in "Trainspotting"), it's a no-name cast, so word of mouth and the off-the-wall concept will play a large role in selling the movie.

The sardonic tone is set from the start as an upbeat promo docu introduces "Sheffield --- City on the Move" underneath the main titles. Twenty-five years later we see the South Yorkshire industrial town's contempo reality, with modernization having led to steel mills being closed and workers laid off.. Among them is easygoing divorcee Gaz (Carlyle) and his bumbling, overweight pal Dave (Mark Addy).

Gaz spends his days larking around town with his young son (William Snape) and Dave, occasionally popping into the local job center that's also frequented by their snooty ex-foreman, Gerald (Tom Wilkinson). All three men's personal lives are a mess: Gaz gets a hard time from his ex-wife (Emily Woof), Dave is underperforming in the sack with his spouse (Lesley Sharp), and Gerald is still fooling his other half (Deirdre Costello) that he goes to the office every day.

Inspired by a visit of the Chippendale dancers to a local club, and in need of some quick cash to pay off his alimony arrears, Gaz has the idea of the three of them doing a strip act to raise some coin. With amateur ballroom dancer Gerald taking charge of the choreography, they're joined by Guy (Hugo Speer), whose largest qualification is between his legs, suicidal Lomper (Steve Huison) and Horse (Paul Barber), a middle-aged dancer with a hopelessly out-of-date repertoire.

After being arrested by the cops during one of their rehearsals, word quickly spreads through town about their forthcoming stunt, and tickets are snapped up by curious women. Though increasingly nervous, the men realize they can't back out but agree to do it for one night only. In the meantime, however, Gaz has unfortunately announced, as a publicity move, that they'll do "the full monty" (a complete strip).

The particular magic of the film is the way in which it draws credible characters in a recognizable setting but elevates them and their story into crowd-pleasing fare without losing sight of the big social picture. Helmer Peter Cattaneo, who had a mini-hit at the 1995 Edinburgh fest with his BBC telepic "Loved Up," brings many of the same qualities to "Monty" --- a nonjudgmental approach to flawed types and a feel for entertainment values and community spirit.

Just as "Loved Up" was very London in its characters, so "Monty" works best in the northern setting, with its rough humor, forthright womenfolk and feet-on-the-ground attitudes. Yorkshire-born scripter Simon Beaufoy's dialogue catches the feel of the place without going ear-bendingly local. Only in occasional spots may North American auds have problems with the accents.

Filmmakers are served by a top-notch cast seemingly chosen for veracity rather than marquee values. Yet again, the chameleon Carlyle surprises in a role far removed from Begbie in "Trainspotting," the MS victim in "Go Now" or the Glasgow bus driver in "Carla's Song." Lean and louche, but with an unbreakable spirit, Carlyle's Gaz is the motor of the movie, and the last few minutes of the film, as he leads the lads in a full monty in front of cheering women, are the stuff of standing ovations.

The other male leads score in different ways, with Addy's porcine Dave playing straight man to the flashier Carlyle, and Wilkinson, as middle-class interloper Gerald, contributing at least one touching scene when he drops his snooty bearing and fesses up to his weaknesses.

Though never really part of the main action, the women are all well-drawn, tough Yorkshire types, led by Sharp as Dave's patient wife. Also good is kid thesp Snape as Gaz's unfazable son: He and Carlyle play especially well together.

Technically, the movie has a modest but pro look, with Anne Dudley's music giving it plenty of bounce and the cutting trim at only an hour and a half. It's one of those rare pics, however, where the bigness and generosity of the characters make the smallness of the budget unimportant.

Last Exit to Brooklyn (1989)

Last Exit to Brooklyn (1989)

Director: Uli Edel
Scenario: Hubert Selby Jr., Desmond Nakano
Genre: Drama
Country: USA, UK, West Germany
Year: 1989
Duration: 102 min
Rating: 6.7/10

Actors: Stephen Lang, Jennifer Jason Leigh, Burt Young, Peter Dobson, Jerry Orbach, Stephen Baldwin, Jason Andrews, James Lorinz, Sam Rockwell, Maia Danziger, Camille Saviola, Ricki Lake, Cameron Johann, John Costelloe, Christopher Murney

Nekako smo se manje više svi udaljili od svakodnevnih tema kao što su besparica, ostanak bez posla, neplaćeni računi, krediti...
Barem ja, iako su to stvari koje su svakodnevnica u mom okruženju. Obično kada se vratim sa posla, sjednem u fotelju, gledam tv ili slušam muziku ili odem kod nekog na kafu. Tako ispadne ko da me se ne tiču te socrealističke teme, štrajkovi, izbori, zatvaranje firmi i slično. Pa kad sam se već preselio na neku drugu planetu sinoć pustim ovaj film i dočeka me šok. Sve je kao da se nisam ni maknuo sa balkana, štrajkovi, jad, tuga, bijeda. Nastavljam da gledam film. Nekako se uživim sa tim ljudima iz filma i preselim u Brooklin 50-tih godina. Od muke kradu, prostituišu se, napijaju se i pričaju priče u lokalnoj kafani. Jedan od njih nemože ni seks sa ženom više da ima. Pa i kako će kada ga po cjeli dan biju muke. I onda on naleti na jednog tranvestita koji mu pokaže da sve to može i drugačije. Zaljubio se jadničak ne shvatajući da ga ovaj peder voli samo dok ima para, a kada ostane bez njih ode na ulicu.
Interesantna mi je i ova plava droljica Tralala. Popušiće svakom vojniku za par dolara, ko ja da popijem kafu. Prevariće, ukrašće, ma sve samo da se dokopa novca. I onda upozna vojnika koji treba da ode u Koreju. Jadničak joj priča o ljubavi o stvarima koje se ne dotiču novca i želji da ako preživi rat ostatak života provede sa njom. Na kraju joj pri odlasku ostavi kovertu i kaže otvori je kada brod isplovi. Tralala histerično otvori kovertu kad u njoj nema ništa, samo pismo koje je na brzinu pročitala. A gdje je tu novac.??
Šta da vam pišem , mnogima su ove priče poznate. Da li trebamo dopustiti da nam nemaština ili potreba za novcem uzme i dušu? Na žalost iako ne živimo u Brooklinu 50-tih godina, neke stvari se nisu promjenile. Ništa lakše nego naći nekog pedera da vam popuši u zamjenu za malo provoda , pokoju večeru ili neku "pozajmicu". Nemojte i vi dopustiti da budete oni koje traže za tako nešto. U kakav god to celofan umotali, uvijek će to biti neki vid prostitucije!

Description:
Last Exit to Brooklyn is a bleak tour of urban hell, a $16 million Stateside-lensed production of Hubert Selby Jr's controversial 1964 novel. But it doesn't hold a scalpel to the lacerating torrential prose that made the book so cringingly urgent.

Director Uli Edel, whose international reputation was made on the 1980 teen drug drama Christiane F., proves himself an accomplished professional. What he lacks is that fundamental gift of empathy that would make these damned souls more than just figures under a cinematic microscope.

Action is set in a working-class section of Brooklyn in 1952, close by the navy yards where young Americans are embarking for the Korean War. Many residents are engaged in a bitter six month strike against a local factory. Film's spectacular centerpiece is a well-staged riot pitting strikers against police when factory management uses scab labour to break the picket lines.

One of the protagonists is Stephen Lang, a venal married shop steward and secretary of the strike office who has been dipping into the union till to subsidize his first homosexual affair. When union boss Jerry Orbach boots him out, Lang is dropped by his mercenary lover. A subhuman band of local goons thrashes Lang to within an inch of his life (and 'crucifies' him on a wooden crossbeam).

Other major character is a tawdry, hard-drinking teen hooker named Tralala (Jennifer Jason Leigh), who lures unsuspecting bar-hopping servicemen to a back lot where they are mugged and robbed by the band. One night she gets drunk and defiantly declares herself open for sexual services to the neighbourhood bar's entire clintele.

The resulting gangbang, one of the most horrific passages in Selby Jr's book, is here sanitized and given a hopeful finish.

Summer, the First Time (1996) (V)

Summer, the First Time (1996) (V)

Director: Xavier
Scenario: Mike Esser
Genre: Romance, Adult
Country: Czech Republic
Year: 1996
Duration: 85 min
Rating:6.9/10

Actors: Matthew Anders, Sean Benedict, Sebastian Bonnet, Mikhail Paleki, Johan Paulik, Dano Sulik, Rebecca Tremain, Daniel Valent, Roy Whitehouse

Description:
Nekako sam se umorio od ovih ozbiljnih filmova, pa odlučih da pogledam nešto malo opuštenije. I tako naletih na ovaj jeftini erotsko-turistički film. Linkove nadjem na sajtu http://gayhr.tk/ i začas ga skinem na HD.
Film počinje u nekom str8 fazonu , jedan zgodni lik sa curom, nedje na moru. Ajde nek bude Petrovac na moru, jer tako mi liči mjesto koje prikazuju. Mada nešto malo turista ima, ko da je 10. mjesec. Hu tuširanje, golotinja, lijepo tijelo i odmah mi hormoni proradili. Trebao sam ga malo ranije pustiti, pozvao bi nekog da ga zajedno pogledamo - heh naravno goli!
Gluma u filmu je kao da su pokupili ekipu iz nekog gay bara, al nisam ni očekivao neko vrhunsko remek djelo pa da sada gledam na te detalje. Uostalom na ovom blogu ima i lošijih filmova.
I tako ovaj momak iako bi trebalo da je zadovoljan sa curom na moru, nekako nemirno spava, zagledava se u lokalne momke koji mu izazivaju nocne more.
Podsjetilo me na Adu Bojanu. Tamo sam jedno ljeto otišao za vikend kako bi pobjegao od kuce koja je bila prepuna rodbine. I smjestim se lijepo pored jednog para. On zgodan al nekako sirov. Ko da je sa planine sišao. Cjelo vrijeme je buljio u mene i na momente mi je neprijatno bilo. Odem u kafanu da popijem pivo, a on zamnom. Sjedne za sto do mog i počne priču kako je vruće, te nema đe čovjek da se skloni od sunca. A žena mu ko gušter po cjeli dan bi da se čvari. Ja mu rekoh da je najbolje za vrijeme jakog sunca biti u sobi ili u kafani.
Nakon toga se pokupim i odem u sobu. Predveče izađem da se okupam pa da odem na večeru, kad on. Da ne trošim riječi zaglavimo mi u moju sobu i dobro se izdevetamo. Da zlo bude veće gost do moje sobe je sve video jer ko budala nisam zatvorio balkonska vrata.
Taj vikend smo svako malo išli u "kafanu" Crnogorac mi ostao u sjećanju jer je bio odličan u seksu , a meni govorio kako nikada nije bio sa muškarcem prije toga! Ko će ga znati je li lagao.
Zbilja, često sam se zapitao kako funkcionišu oni koji iz kreveta ljubavnika pređu u krevet žene. Po ovom filmu nikako!
Ja se baš zanio sa opisaom na Adi Bojani pa zaboravio na film.
Ma šta da vam pišem, softcore film sa ljetnom pričom. Nisu momci baš po mom ukusu, al ko voli ove goluždrave kuronje neka pogleda zabave radi. Bar će mu brzo proći vrijeme!

Author: Dries Vermeulen (dirtymoviedevotee@live.nl) from Brugge, Belgium

Specialist gay soft porn outlet Pride Video has concocted quite a few lush wish fulfillment sagas (the E.M. Forster flavored HAZY DAYS OF SUMMER being a particular personal favorite), but this is their Magnum Opus if you will. Though shot on video, it's exquisitely photographed and superbly edited with tasteful dissolves whenever the sex action tends to get a little hot 'n' heavy, all of it underscored with a beautiful original soundtrack to boot. The story is basically simple but well-told.

Nominally straight if slightly confused Sean Benedict meets pouting beach boy Johan Paulik - taking a break from his explicit Bel Ami endeavors - on his summer holidays, much to the dismay of girlfriend Rebecca Tremain who can see the attraction between the two men long before they're aware of it.

Lots of tease and groping as hot and explicit as the soft core format will allow with Paulik and Matthew Anders as his roving eye boyfriend already well established poster boys for hardcore enthusiasts with a yearning for the Old World brand of porn popularized by George Duroy. Subtle direction by "Xavier" and decent acting, especially by Tremain who looks rather like Jamie Lee Curtis after a rough night out. Romantics will eat it up. Perfect not-quite-porn for the lonely.

Kinsey (2004)

Kinsey (2004)

Director: Bill Condon
Scenario: Bill Condon
Genre: Biography, Drama
Country: USA, Germany
Year: 2004
Duration: 118 min
Rating:7.3/10

Actors: Liam Neeson, Laura Linney, Chris O'Donnell, Peter Sarsgaard, Timothy Hutton, John Lithgow, Tim Curry, Oliver Platt, Dylan Baker, Julianne Nicholson, William Sadler, John McMartin, Veronica Cartwright, Kathleen Chalfant, Heather Goldenhersh

Gledajući ovaj film , zapitao sam se kako nikom ne padne na pamet da dio istraživanja Dr. Kinsey-a prezentuje po školama. Da se to uradilo ranije možda u srbiji nebi sada bilo toliko gadnih polemika u vezi zakona o diskriminaciji! Možda da neko pošalje predlog RTS-u da pusti ovaj film!

Raznolikost ljudske seksualnosti nije lako metodološki grupisati i klasifikovati. Koliko ljudi toliko želja i potreba. Problem nastaje kada većina ljudi želi da pripada jednoj grupi, onoj većinskoj. U toj želji čovjek je u stanju zanemariti sopstvene potrebe, žudnje, želje, seksualnost. Primjer mnogobrojnih pedera koji su se oženili samo da bi se uklopili u društvo je čest i dan danas!

Možda je Kinsey malo pretjerao sa tim silnim mjerenjima. Naravno da je seksualno ponašanje kod ljudi bitno posmatrati i sa istraživačkog, naučnog gledišta ali nije sve ni u tome ko je koliko str8, bisex ili gay. Koliki procenat ljudi ima kurac duži od 18 cm, deblji od 12, koliko ih je obrezano, koliko ih je spavalo sa muškarcima, koliko sa ženama, a koliko i sa jednim i sa drugim, koliko ljudi upražnjava analni sex, oralni sex, masturbaciju...
Te silne statistike su se od vremena Kinseya do danas sigurno promjenile, jer je sloboda izražavanje i ispoljavanja seksualnih želja danas veća nego u njegovo doba.

Ono što je sigurno je da niko nije niti može pronaći mjerenja za emocije. Emocije su ono što pokreće čovjeka, a ne seksualni izražaj! Sigurno je da svaki muškarac poželi da ima seksualno iskustvo više, bez obzira da li voli nekoga ili ne. Naprosto radoznalost je u ljudskoj prirodi. Zato mislim da su oni gay parovi koji insistiraju na vjernosti unaprijed osuđeni na propast. Ono što ih može odžati je iskrenost i povjerenje. Želja da jedan drugome sve povjere, pa i one najskrivenije želje od kojih se možda i stide. Svi mi imamo ponešto u glavi što i nas same umije da iznenadi!
Ne mogu reći: Volite se ljudi , a jebite skim stignete, ali sigurno je da ukoliko nađete balans između emocija i seksalnosti uspjećete da održite vezu sa voljenom osobom!

Kvalitet veze između dvije osobe je po meni usko vezan sa mogućnošću da budete otvoreni i iskreni u njoj! Možete li bez uvijanja reći svom partneru: Sinoć sa poželio da uhvatim jednog zgodnog momka za kitu i popušim je!? Ili: Na službenom putu sam imao avanturu sa jednim odličnim likom. Nikad mi se nije desilo da nekog držim za kitu dok piša. Oćeš li da te upoznam sa njim! Želja mije da imamo trojku!?
Iskrenost i nesputanost samo pojačava emocije prema voljenoj osobi. Na kraju krajeva koliko ljudi imate oko sebe kojima možete reći sve, ama baš sve!

Subtitle na našem jeziku možete skinuti OVDJE

Synopsis:

The life story of Alfred Kinsey, a man driven to uncover the most private secrets of the nation, and journey into the mystery of human behavior. In 1948, Kinsey irrevocably changed American culture and created a media sensation with his book "Sexual Behavior in the Human Male." Using the technique of his own famous sex interviews, the story recounts the scientist'sextraordinary journey from obscurity to global fame. Rebelling against the rigid piety of his home life, and drawn to the world of the senses, Kinsey becomes a Harvard-educated zoologistspecializing in the study of gall wasps.

After being hired to teach biology at Indiana University, Kinsey meets and marries a witty,free-thinking female student, Clara McMillen. In the course of his teaching, he discovers an astonishing dearth of scientific data on sexual behavior. When students seek him out for advice about sexual concerns and problems, he realizes that no one has done the clinical research that would yield reliable answers to their questions. Inspired to explore the emotionally charged subject of sex from a strictly scientific point of view, Kinsey recruits a team of researchers, including Clyde Martin, Wardell Pomeroy and Paul Gebhard. Over time they refine an interviewing technique which helps people to break through shame, fear, and guilt and speak freely about their sexual histories. When Kinsey publishes his Male study in 1948, the press compares the impact to that of the atom bomb. But as the country enters the more paranoid Cold War era of the 1950s, Kinsey's follow-up study on women is seen as an attack on basic American values. The ensuing outrage and scorn causes Kinsey's benefactors to abandon him, just as his health begins to deteriorate. At the same time, the jealousies and acrimony caused by Kinsey's attempt to create a private sexual utopia threaten to tear apart the research team and expose them to unwelcome scrutiny.


Alfred Kinsey
From Wikipedia, the free encyclopedia


Alfred Charles Kinsey (June 23, 1894 – August 25, 1956), was an American biologist and professor of entomology and zoology, who in 1947 founded the Institute for Research in Sex, Gender and Reproduction at Indiana University, now called the Kinsey Institute for Research in Sex, Gender, and Reproduction. Kinsey's research on human sexuality profoundly influenced social and cultural values in the United States and many other countries.

Kinsey is generally regarded as the father of sexology, the systematic, scientific study of human sexuality. He initially became interested in the different forms of sexual practices around 1933, after discussing the topic extensively with a colleague, Robert Kroc. It is likely that Kinsey's study of the variations in mating practices among gall wasps led him to wonder how widely varied sexual practices among humans were. During this work, he developed a scale measuring sexual orientation, now known as the Kinsey Scale which ranges from 0 to 6, where 0 is exclusively heterosexual and 6 is exclusively homosexual; a rating of 7, for asexual, was added later by Kinsey's associates.

In 1935, Kinsey delivered a lecture to a faculty discussion group at Indiana University, his first public discussion of the topic, wherein he attacked the "widespread ignorance of sexual structure and physiology" and promoted his view that "delayed marriage" (that is, delayed sexual experience) was psychologically harmful. Kinsey obtained research funding from the Rockefeller Foundation, which enabled him to inquire into human sexual behavior.

His Kinsey Reports—starting with the publication of Sexual Behavior in the Human Male in 1948, followed in 1953 by Sexual Behavior in the Human Female—reached the top of bestseller lists and turned Kinsey into an instant celebrity, and are still among the best selling scientific books of all time.[citation needed] Articles about him appeared in magazines such as Time, Life, Look, and McCall's. Kinsey's reports, which led to a storm of controversy, are regarded by many as an enabler of the sexual revolution of the 1960s. Indiana University's president Herman B Wells defended Kinsey's research in what became a well-known test of academic freedom.

Dostana (2008)

Dostana (2008)

Director: Tarun Mansukhani
Scenario: Anvita Dutt Guptan, Tarun Mansukhani
Genre: Comedy
Country: India, USA
Year: 2008
Duration: 145 min
Rating: 6.3/10

Actors: John Abraham, Abhishek Bachchan, Priyanka Chopra, Bobby Deol, Monika Gaba, Kiron Kher, Sushmita Mukherjee, Shilpa Shetty

Večeras san sa uživanjem pogledao ovaj indijski fim iako sam bio prilično skeptičan sobzirom da se radi o Indijskoj produkciji o kojoj da budm iskren i neznam baš mnogo!
Kao i obično upao sam u zamku da osudim nešto što i ne poznajem dobro! Srećom uvijek tražim potvrdu mog mišljenja, al u ovom filmu je nisam našao.

Dostana je odlično urađena komedija sa elementima mjuzikla i definitivno se nećete pokajati ako je pogledate u cilju da se malo nasmijete i zabavite! Uz to su i glavni glumci izuzetno zgodni. U filmu igraju dva str8 momka koji glume gay par.

Podsjetili su me na dane kada sam živio sa cimerom. Jednom prilikom kada smo se vratili iz grada, istuširali se i onako omotani peškirima sjedali u stanu, on kroz neku zezanciju skoči na mene i počne da glumata jebanje. Ja uzdišem i vičem to jače manijače , on se zapjenio i pomalo zanio. U jednom momentu skoči sa mene i kaže: "Uh da smo nastavili još malo ko zna šta bi bilo, počeo je da mi se diže. " Ja se samo nasmijao i rekao: " da smo pederi bili bi naluđi par na svjetu". Treba li vam napomenuti da je on totalno str8 momak!

Nego da se vratim filmu. Neki bi rekli kako ovo i nije gay tematski film, al po meni definitivno jeste. Ne samo zbog priče u kojoj se strejteri pretvaraju da su pederi, nego i zbog svega drugog, ponajprije po načinu na koji je napravljen film, scenama izazovnih muškaraca, gay partijima, i nadasve bojama. Tako koloritan film može da napravi samo Pedro Almodovar. Svaka scena je kao fotografija za fototapet.
Muzika je vrlo interesantna. Na momente me podsjetila na neki turbo folk uvijen u indijski celofan. U suštini muzika je kao sa nekog indijskog brodwaya , tipična za mjuzikle. Uostalom pogledajte ove isječke koje sam ubacio u blog.

Film se bazira na početnoj teoriji da curama najbolji prijatelj može bite samo peder. Ima u tome istine jer peder će se uvijek zadržati samo na prijateljstvu. Ali u ovoj priči se ipak radi o strejterima koji samo glume pederski par. Dakle po prirodi stvari zagledaju se u svoju cimerku i zaljube. Kako se sve to završava pogledajte samo. Nije fer da vam sve sada otkrijem!

Toplo vam preporučujem da pogledate ovaj film. Brzo će vam proći tih naizgled predugačkih 145 minuta koliko traje film snimljen na dva CD-a. E da titl na našem jeziku ne postojji tako da ga mogu pogledati samo oni koji znaju engleski jezik! Linkove za subtitle sam takođe stavio na sajtu!

Description:
Recall the “Kantaben” episode in “Kal ho na ho”. Now concoct a whole film around it, and Voila ! You have “Dostana”, a film about two men pretending to be gay. And because it would be mightily inconvenient to situate such a story in good old, traditional India (some “patriotic” group or other “guardians” of our culture might take offence), the story is set in Miami. Also throw in a nicely proportioned, peppy lass and you now have a full-on Masala film !

The two men in question are Kunal (Abraham) and Sameer - or Sam (Bachchan). One’s a photographer and the other’s a nurse, and they both are inevitable skirt-chasers. Having their fill of women (women seem to fall all over themselves for these two) but lacking housing, both end up trying to rent rooms in an apartment belonging to single, Sindhi lady Neha Melwani (Chopra). However, Ms Melwani and her aunt (Sushmita Mukherjee) will have no men in the apartment, and Kunal and Sam then pretend to be a gay couple to gain admittance.

The three roomies then proceed to become best buddies, with the two men falling in love with Neha. She of course treats them as friends only, and falls in love with her boss Abhimanyu Singh (Deol). So there’s one girl, and three men who want her - and it takes the entire second half for one to win.

“Dostana” opens with a song, featuring some of the fittest bodies in Bollywood. There’s John Abraham, resplendent in bright yellow swim shorts. There’s Shilpa Shetty, she of the well-toned body and long, long legs. Abhishek is left (a little too) hirsute and clothed, which is how we like him. And there’s a bevy of bikini-clad beach beauties, vying for attention. Bright colors, blue skies, and the sea complete the slick, well-glamorized shot.

This opening sort of sets the tone of the film; it does not lack item numbers, or skimpy clothing, and it‘s about happening, hot young things sorting out their life and loves in a happening, hot, young world. Gay desis abound, and are amazingly, out of the closet. Desi folk are chic, work in non-engineering careers, and dress to kill. If you have it, you must flaunt it. Priyanka romps around in short shorts and bikini tops, and looks good doing it. And John Abraham, in one scene, wears only the bare essentials.

The men are into wine and women, but they also, this being Bollywood and all, possess hearts of gold. While I must give the film credit for even raising the notion of gay partnership as a possible relationship, for the desi public, I am also a little perturbed that when it suits it, the characters in this film seem to ooze what can only be described as homophobia. And while desi male sexuality is all out on display - Kunal and Sam sleep around and indulge in one night-stands (and they can still apparently morph into paragons of morality when confronted with true love), the desi woman, Neha, still remains prim, proper, and pristine (and asexual ?), unwilling to even share an apartment with a man.

This film is directed by Mansukhani, but has Karan Johar’s stamp all over it. It is thoroughly glam-med up, vibrant and slick, with well-choreographed numbers. Adequate direction, a shallow but entertaining script, and reasonable acting make this a mucho-masala film. The first half of the film is a breeze; funny, with lots of little well-timed gags. In the second half the film drags a bit, because of predictability - I knew exactly how it was going to end, and it isn’t that hard to guess. No real twists and turns here, except for the completely unexpected man-on-man kiss !

John and Abhishek, display real chemistry, playing off well against each other , and Priyanka does adequately. Kirron Kher hams it up as Sam’s typically Punjabi Mom, who has a hard time accepting her son’s alternative sexuality. Boman Irani is Neha’s out-and-about gay boss, and Bobby Deol, as the straight man in her life, is the third contender for Neha’s love.

“Dostana” is a decent watch. Yes, you do have to accept that in desi filmdom, there is only one kind of sexuality that is accepted, and it’s straight and male. The others (female, gay, lesbian etc. ) might exist but are never quite willingly acknowledged in the desi spectrum, although we might nod our heads and mumble soothing words, when asked, because we are oh-so-broadminded and believe in true love (wherever it might be found).

Soundtrack: